Categorie: Asides

Onderliggend systeem bij bureaucratie

”Toch is het nog te vroeg om de missie van de huisartsen als geslaagd te bestempelen, waarschuwen Valkenburg en Meijman. ‘We zien dat het ministerie en de zorgverzekeraars echt hun best doen om nodeloze bureaucratie te schrappen’, zegt Valkenburg. Maar de bureaucratie is weerbarstig. ‘Het onderliggende systeem dat al die bureaucratie in de eerste plaats heeft veroorzaakt, heb je niet zomaar veranderd.’

Nederland telt talloze instanties en toezichthouders die zich bezighouden met de zorg. Vanuit hun eigen belang en verantwoordelijkheid maken ze allemaal regels die artsen en verpleegkundigen dagelijks in de weg zitten. Zolang al deze clubs hun beleid niet fundamenteel herzien, zijn alle pogingen van de verzekeraars en het ministerie om regels te schrappen hooguit doekjes voor het bloeden.”

(..)”De draai van de ACM is voor Meijman en Valkenburg het bewijs dat het mogelijk is de uitwassen van het doorgeschoten marktdenken aan te pakken zonder daarvoor het hele stelsel op de schop te hoeven gooien. ‘Er is geen letter veranderd in de Mededingingswet’, zegt Meijman, ‘maar de nieuwe interpretatie van de wet na onze acties maakt een wereld van verschil.’”

Bron: https://decorrespondent.nl/8157/deze-huisartsen-verzetten-zich-tegen-doorgeslagen-bureaucratie/708956625201-b41cb254

Interessant is dat dit feitelijk een voorbeeld is van New Public Management, taakverdeling in silo’s met organisaties met specifieke taken is hier een kenmerkende eigenschap van. Dit heeft ertoe geleid dat deze organisaties niet gericht zijn op ‘betere zorg’, maar een specifiek aspect (zoals in dit geval mededinging).

Probleemoplossend vermogen op het spoor

“Maar voor de splitsing van NS en ProRail in aparte bedrijven — dit was nodig om de gewenste marktwerking op het spoor mogelijk te maken — losten machinisten van de NS veel problemen met vastgevroren wissels zelf op. Zij waren als eerste ter plaatse, en pakten zo nodig een krik of gasbrander om wissels ijsvrij te maken.“

Een wat andere invalshoek, maar net zo relevant, daar Sander Heijne. Hij concludeert dat ‘vroeger’ machinisten eenvoudig problemen op het spoor zelf oplostte. Maar dat door marktwerking dit niet meer mag.

“Zodra een wissel vastvriest, legt de verkeersleiding van ProRail het treinverkeer stil. Machinisten die wachten voor de wissel, mogen niet langer het spoor op om de wissel te ontdooien.

Het spoor is tenslotte eigendom van ProRail, het is niet langer toegestaan voor personeel van NS om zich met wissels te bemoeien.”

Het legt de vinger precies op dezelfde plek: de grote organisaties van NS, Pro-rail, gestuurd door New public management achtige principes van marktwerking en taakverdeling, leiden ertoe dat het probleemoplossend vermogen van mensen wordt geminimaliseerd.

Bron: https://decorrespondent.nl/7903/waarom-een-sneeuwbui-het-hele-spoor-platlegt-dertig-jaar-marktwerking-in-nederland/686880496379-4ac8a8ea

Zelf opgelegde voorschrijvendheid

Hoe terughoudendheid van de overheid over de inhoud van de les juist uiteindelijk leidt tot een vorm van zelf opgelegde voorschrijvendheid: “De vrijheid die dat geeft wordt in belangrijke mate ingevuld en ingeperkt door een sterke oriëntatie op lesmethodes. SLO: ‘Die zijn dermate regulerend voor de onderwijspraktijk dat feitelijk sprake is van een bijzondere vorm van een ‘zelf opgelegde vorm van voorschrijvendheid’.’ Daarnaast komt de focus te eenzijdig te liggen op die onderdelen waar wel precieze voorschriften voor bestaan en die door CITO getoetst worden: taal en rekenen. Daarmee verschraalt het onderwijsaanbod.”

Feitelijk leidt dit dus tot een vorm van bureaucratische governance.

https://decorrespondent.nl/4486/reconstructie-onderwijs2032-een-schoolvoorbeeld-van-schijninspraak/389895723998-48dd6bf5

Hoe cijfers bedriegen

https://decorrespondent.nl/5102/Spiegeltje-spiegeltje-aan-de-wand-Wie-is-de-allerarmste-van-het-land-/443434682086-e5c86bb3

Kleine snapshot:

“Want precies berekenen, dat is onmogelijk. Als je data verzamelt door enquêtes af te nemen, kun je nooit zeker weten of je de aller-allerarmsten te pakken hebt. Je maakt namelijk altijd gebruik van een steekproef, waar niet alle inwoners van een land in voorkomen. En daar komt nog eens bij: de allerarmsten zijn het moeilijkst te bereiken met zo’n enquête.

Dat wereldleiders de aandacht willen vestigen op de mensen die op de vloer van de samenleving leven, is natuurlijk ontzettend goed. Maar de methodes om te meten of we die mensen ook echt bereiken met ons beleid, zijn beperkt. Of alle voetjes van de vloer gaan, weten we dus eigenlijk niet.”

‘Elk risico mijden’ staat op gespannen voet met ‘thuisvoelen’

De Dames THe signaleren de neiging in de zorgsector om elk risico uit te bannen met uitgekiende protocollen. De bijwerking is dat het kind met het badwater wordt weggegooid, oftewel: de fijne dingen in het leven.

‘Dat is een logisch gevolg van hoe de maatschappij en de Tweede Kamer omgaan met de verpleeghuiszorg,’ verklaart Van den Klinkenberg. ‘Als er ook maar íets fout loopt, staat het hele land meteen op z’n achterste benen. Terwijl: je kunt niet voorkomen dat er een keer wat misgaat.’ Ook Willemse is kritisch. ‘Wat mij hieraan tegenstaat, is dat sommige huizen de heftige, te verwachten reacties als excuus gebruiken om hun eigen falen te maskeren.’

Risicomijding uit angst voor de inspecties komen ze bij hun zorgvisites in vele vormen tegen. Personeel dat zelf met bewoners kookt op de afdeling? Te duur – en wee de voedselveiligheid. Kaas moet om diezelfde reden van sommige huizen per plak in – voor ouderen lastig te openen – cellofaan verpakt zijn. Of bijvoorbeeld: medewerkers wordt van hogerhand verboden met een oudere verpleeghuisbewoner langs de supermarkt te gaan. Wat als de bewoner onderweg, onverzekerd, valt?

‘Thuis ga je ook gewoon met de buurvrouw naar de winkel. Je kunt toch nooit alles voorkomen en als de naasten dit prima vinden, waarom niet?’ merkt Van den Klinkenberg op. Willemse: ‘Als een maaltijd ergens in een loods wordt bereid, ingevroren, vervoerd en weer opgewarmd in het verpleeghuis, zorgt dat voor vijf bureaucratiemomenten. Vijf. Het is minder lekker, en je ontneemt mensen de beleving van het – eventueel samen – koken.’”

Uit: https://decorrespondent.nl/5143/Deze-recensenten-stelden-vast-hoe-een-tehuis-een-thuis-kan-worden-/446998151699-d37dced8

Kleuterleerkracht: ‘De onderwijsmethode heeft me mijn baan gekost’

Met name de argumentatie van het bestuur om de onderwijsmethode te gebruiken, waarbij (obv artikel) lijkt alsof governance systeem inspectie dit gedrag uitlokt zonder inhoudelijke keuzes of motivatie voor een dergelijke methodiek.

Volledig artikel:

http://demonitor.ncrv.nl/onderwijs/kleuterleerkracht-de-onderwijsmethode-heeft-me-mijn-baan-gekost

“We vragen het bestuur van de school van Buijsse om een reactie. Waarom vindt het bestuur het zo belangrijk dat er met een methode wordt gewerkt in de kleuterklas? Het bestuur geeft de volgende verklaring:

‘De onderwijsmethoden worden door de Inspectie aan de hand van het schoolplan beoordeeld. Indien wij onze scholen zouden laten werken zonder leermethoden in de groepen 1 en 2, zou dit leiden tot een onvoldoende beoordeling door de Onderwijsinspectie. Dit heeft dan tot gevolg van de bekostiging van onze scholen in gevaar is en zelfs na een periode van verscherpt toezicht door de Onderwijsinspectie kan worden gestaakt. Dit risico kunnen wij uiteraard niet nemen.’

Daarmee komen we toch weer op de rol van de Inspectie van Onderwijs. Is het inderdaad zo dat de Inspectie van scholen verlangt dat zij een methode gebruiken bij kleuters, en dat de beoordeling van een basisschool daar vanaf hangt? We nemen contact op met de Inspectie om die vraag voor te leggen.”

Nieuwe economie vraagt om nieuw toezicht’ zegt Marga Hoek

Uit: nationaalregister.nl/kennisbank/nieuwe-economie-vraagt-om-nieuw-toezicht-marga-hoek

De doelstelling van ondernemingen in de nieuwe economie is het creëren van meervoudige waarde: niet alleen financieel, maar ook op sociaal en ecologisch gebied. Primaire gerichtheid op financiële resultaten en in de marge ook nog een beetje maatschappelijk verantwoord ondernemen volstaat niet meer. De organisatie van de toekomst stuurt op die meervoudige waardecreatie met een geïntegreerde balans, waarin niet alleen de financiële resultaten, maar ook de sociale en ecologische kosten en opbrengsten zijn meegenomen. Niet drie keer winst, maar één allesomvattend winstbegrip.’

Learning governance for public-private cooperation

From: Public-Private partnerships, by Jonathan Zeitlin and Eelke Heemskerk.

“First, there is the challenging issue of how to combine the emergence of new forms of public-private partnership with a system of governance that safeguards the quality of education and ensures accountability for the use of public money. Most fundamentally, the problem lies in the innovative character of the centers. Their goal is to devise new forms of public-private cooperation, and to develop new organizational forms for vocational education and training. This implies that the day-to-day practices of these centers will be different from the established routines of the HBO and MB0s. The Centres need room to experiment. But the current system of accountability for Dutch educational institutions is based on a combination of ex ante rules and ex post controls, derived from established routines and practices. It has been recognized that there is a mismatch between the current forms of governance and accountability on the one hand and the innovative ambitions of the Centres on the other (Commissie Van der Touw, 2013). In order to make the national system of Centres successful, it is necessary to solve this conundrum and introduce a system of external governance that allows both for innovation and for ongoing monitoring and accountability.

Second, the success of PPPs in VET is dependent on the capacity for learning and cross- fertilization across different initiatives. In searching for effective and innovative forms of PPPs, it is inevitable that there will be (partial) failures as well as successes. We have seen from the Midterm Review that none of the pilot Centres have fully succeeded thus far in achieving all their goals, while within each category some Centres have been more effective than others in discovering innovative ways of engaging business partners and enhancing the quality and quantity of their educational programs. Where the system of monitoring and accountability allows for cross-institutional learning, such good and bad practices can be used to identify opportunities for creative problem-solving and continuous improvement of PPPs at both an individual and a systemic level. The Van der Touw Committee underscored this point as well when it stressed that for an innovative scheme such as the Centres it is crucial that learning takes place (Commissie Van der Touw 2013, second recommendation). Such learning enhances the quality of PPPs, speeds up the diffusion of innovation, and allows for an efficient use of public and private investments. The current system of accountability and governance is not specifically geared to support cross-institutional learning and continuous improvement.”

Proefschrift naar kennisallianties tussen beroepsonderwijs (ROC) en bedrijfsleven

Fragment uit het Proefschrift van Ineke Delis.

Bestaande samenwerkingsstructuren zijn hiervoor niet meer adequaat: ze zijn niet flexibel, open, snel en/of inhoudelijk genoeg. Men moet op een andere manier gaan samenwerken om kennis te vernieuwen. Van een nieuwe of andere structuur in de samenwerking tussen beide partijen op kennisinnovatie is volgens oudonderwijsminister Van der Hoeven (Koers BVE, 2004) nu nog maar nauwelijks sprake.

Structurele samenwerking met anderen is echter essentieel. Dat geldt binnen en tussen bedrijven en het beroepsonderwijs. Fusies binnen het bedrijfsleven zijn usance en ROC’s zelf zijn ook het product van een omvangrijke fusiebeweging in ‘eigen kring’. Deze is 10 jaar geleden ingezet, waarbij ruim 500 instellingen voor Middelbaar Beroeps Onderwijs en Volwassenen Onderwijs gebundeld zijn tot ongeveer 40 Regionale Opleidingen Centra. De ROC’s en de bedrijven hadden altijd al wel contacten met elkaar, maar die waren niet erg intensief van aard en hadden vooral betrekking op de beschikbaarheid van stageplaatsen voor de MBO leerlingen.

Nu moeten de contacten meer gericht zijn op vraagstukken van kennisinnovatie die niet door de individuele partijen zelf zijn opgeroepen maar waar ze wel samen een antwoord op moeten zien te geven. En dat vanuit diverse, deels gedeelde, belangen.

“‘Meester, dat doet u anders nooit!’ (want de Onderwijsinspectie is op bezoek)”

Bron: De Correspondent

“Iedere school wordt eens in de vier jaar bezocht door de Onderwijsinspectie. Uit een enquête van de Algemene Onderwijsbond blijkt dat veel scholen zich op die dag voorbereiden, en dat docenten ervaren dat het bezoek extra administratieve lasten met zich meebrengt. Onlangs bezocht de inspectie mijn school. Hoe verloopt zo’n dag? Een verhaal vanuit de school.”